Łuk to jeden z najstarszych typów broni miotających. Jest znany ludzkości od co najmniej trzydziestu pięciu tyś. lat, choć rzeczywiście stał się pomocny w okresie środkowego mezolitu, więc około dziesięciu tysięcy lat p.n.e..
Łuk składa się ze sprężystego pręta lub listwy zwanego łęczyskiem, a jednocześnie linki która łączy oba końce pręta jaka jest zwana
cięciwą. Pociskiem faktycznie jest strzała, cienki i długi pręt, który jest wystrzeliwany z łuku. Łęczyska łuku powinny być wytworzone z elastycznego materiału, jaki może ulegać odwracalnemu odkształceniu poprzez ręczne naciągnięcie cięciwy. Cięciwa powinna być stosunkowo cienka, ale nie za bardzo nierozciągliwą linką, dość wytrzymałą, ażeby nie pękać w chwili prostowania łęczyska po strzale.
Strzała zaś musi być na tyle długa, aby wystawać trochę za łęczysko w chwili pełnego naciągnięcia cięciwy. Strzelanie z łuku wymaga zastosowania obu rąk. Strzelec powinien trzymać w jednej, prostej ręce łęczysko. Musi ono być trochę niżej połowy jego długości ręki. Dłoń stanowi najczęściej powierzchnię, jaka utrzymuje strzałę prostopadle do drzewca. W różnorodnych modelach łuków mogą występować też podstawki pod strzałę. Druga ręką łucznik powinien trzymać również cięciwę - następna strona. Napinanie łuku polega na jednoczesnym odpychaniu łuku i pociągnięciu cięciwy, najkorzystniej zaś się dzieje, jak obie tego rodzaju siły mogą się równoważyć. Skuteczne i najlepsze strzelanie z łuku zależy od długich
treningów siłowych i technicznych. Najbardziej istotną sprawą jest umiejętność dość długiego wytrzymania w bezruchu w momencie, maksymalnego naciągnięcia cięciwy. W momencie takim całe partie mięśni pleców, klatki piersiowej a także obu rąk poddane są niezwykle mocnym naprężeniom.
