Dostępne techniki obróbki tworzyw w różnych gałęziach przemysłu

Do do działań na rozmaitych rodzajach materiałów wykorzystuje się fachowe sposoby obróbki. Obróbka nadaje materiałom inne cechy charakterystyczne i przybliża je do przeznaczenia konkretnego materiału do określonego celu. Zależnie od tego, jakie tworzywo fabryka będzie obrabiać, dobiera najlepszą technikę i maszyny. Pośród fachowych metod obróbki skrawaniem wymienić można toczenie, wiercenie, pracę dłutem i frezowanie.

Właściwy dobór technologii to sprawa ważna, bo to od niej uzależnione jest dalsze użycie komponentu. Proces frezowania stosuje się przy tych tworzywach, przy jakich dopuszcza się jednoczesny obrót i narzędzia, i tworzywa. Frezowaniem określa się ten gatunek obróbki tworzywa, w którego trakcie usuwana jest pewna ilość surowca za sprawą całkiem sprawnie poruszającej się frezarki, pracującej z odpowiednią prędkością.

Frezowaniu poddaje się przykładowo drewno w stolarstwie (frezowanie rowków wpustowych (frezowanie materiałów) do mebli z przesuwanymi drzwiami lub innych ruchomych części mebli), metale w metalurgii i tworzywa (Producent elementów z tworzyw sztucznych) sztuczne w przemyśle wytwórczym. Symptomatyczne dla procesu frezowania jest to, iż resztki materiałów są małe i iż ostrza narzędzia nie chodzą nigdy równocześnie, lecz kolejno po sobie. Wskazuje się trzy główne sposoby związane z procesem frezowania: frezowanie współbieżne, frezowanie walcowo-czołowe i czołowe. We wszystkich technikach frezowań mamy inny układ narzędzia i obrabianego materiału.

Konfiguracje mogą być następujące: ukośne, pionowe, równoległe lub prostopadłe. Ułożenie dostosowuje się do tego, co będzie robione – czy frezowanie rowków wpustowych czy frezowanie niecek uchwytowych. Po obróbce właściwej nadchodzi również pora na obróbkę wykańczającą, po której weryfikuje się efekt końcowy i którą dyktują zwykle wymagania konstrukcyjno-eksploatacyjne . Wykorzystując różne technologie obróbki wykończeniowej, można uodpornić elementy maszyn na: zużycie, obciążenie, wysoką lub niską temperaturę, korozję i reakcję z chemikaliami. Pokrywa wierzchnia odpowiada też za cechy użytkowe komponentu.